Gletscherstrasse en Stelvio: een dubbele uitdaging!
Voor onze dubbele uitdaging van 2016 hebben we het enorm getroffen met het weer: overdag meestal zon, niet te warm, slechts twee avonden regen na 17.00 uur. Dat viel dus al supergoed mee. Het transport heen en terug op één dag is uiteraard zwaar maar deze keer waren er weinig files en konden we de 900 km in twaalf uur afronden. Nog een serieuze meevaller! Het blijft toch wel een lange rit waardoor velen onder ons het de eerste avond niet laat maakten.
De groep was dit jaar wat kleiner: ongeveer vijftig personen waaronder een tiental mensen met een beperking. De omkadering was dus weer super.
De volgende dag stond er een opwarmertje op het programma: klimmen in kleine groepen van het hotel naar het stuwmeer. Er waren twee vrouwenteams, een team met de familie Geens (vader, zoon en twee dochters) en een mannenteam. Daarnaast reden er nog enkelen apart naar boven waaronder een drietal met handbikes.
Mijn team, met Martine en Dominique, waar ik het hele voorjaar mee getraind heb, begon vol goede moed aan deze eerste test in de bergen. Al gauw bleek mijn nieuwe fiets toch niet echt geschikt. Het tandwiel vooraan was nog te groot waardoor ik heel zwaar op kracht moest trappen. Gelukkig heb ik me daar in het voorjaar goed op voorbereid en kon ik dat ook aan. We vorderden op ons eigen tempo, langzaam maar zeker, tot op een ruime plek met wat schaduw. Daar namen we een ruime pauze om wat te eten, drinken en even op adem te komen. Daarna hielp Marcel mij weer om mijn voeten vast te riemen op de pedalen en merkte daarbij dat de trapas van mijn fiets los kwam. We konden zo niet verder rijden. Na een vergeefse poging om dit ter plekke te herstellen werd besloten om mijn fiets leeg op sleeptouw te nemen en zo verder te rijden naar het stuwmeer. Greet kwam mijn ploegje versterken om deze klus te klaren en ik moest door materiaalpech afhaken en reed met de volgwagen naar boven om hen daar op te wachten. Te zeggen dat ik die klim vorig jaar in mijn eentje gedaan heb!!!
De volgende dag stond de grote klim naar de top van de Kaunertaler Gletscherstrasse op het programma. Iedereen vertrok aan het stuwmeer en begon van daaruit, weer in korte treintjes zoals de vorige dag. Wij werden nu van in het begin versterkt door Greet. Nu bleek er aan haar fiets iets te schorten waardoor zij ook zo zwaar moest trappen. Na enkele vergeefse pogingen om dit euvel te verhelpen werd haar fiets vervangen door een andere. Het andere vrouwenteam was niet meer compleet door een zieke. Daardoor kon Greet bij ons team komen. Met die andere fiets ging het veel beter maar we lagen ver achter op de anderen. We waren zeker niet van plan om op te geven en deden ons best om zo ver mogelijk te geraken. Toen we na vier uur fietsen de Weissee bereikten betrok de lucht en stak er een koude wind op. We hadden nog wel zin om door te gaan maar omdat het zwaarste stuk nog moest komen en dat nog een paar uur in beslag zou nemen besloten we het hierbij te laten en zo de wijze raad van de begeleiders op te volgen. Het grootste deel hadden we dan toch gedaan! Ons opzet om het op pure 'girlpower' te doen is dus niet helemaal geslaagd maar we mogen toch tevreden zijn over onze prestatie.
Na een rustdag op zaterdag genoten we op zondag van een bergwandeling. Zoals vorig jaar met aangepast materiaal: met buggy's, ligfietsen of de SWISS•TRAC. Ik wou die SWISS•TRAC nog wel eens proberen maar dat viel wat tegen. Blijkbaar stond deze niet zo goed afgesteld als die van vorig jaar. Nu moest ik het stuur omhoog houden en sturen tegelijk anders kwamen de kleine voorwielen van de rolstoel niet van de grond. Dat was heel zwaar waardoor ik 's avonds wat last had van mijn schouder.
Op maandag was het dan eindelijk het moment om naar Zwitserland te gaan om van daar uit de Stelvio aan te pakken. Dat was dit jaar het hoogtepunt (letterlijk en figuurlijk) van onze reis. De Stelvio is 10 meter hoger dan de Kaunertaler Gletscherstrasse. Wat ons onmiddellijk opviel was dat er veel minder verkeer was en dat de andere weggebruikers daar vriendelijker waren. Onze hotelbaas reed mee om ons de weg te wijzen naar een hoger gelegen parking die groot genoeg was voor onze karavaan (zeven minibussen, een aanhangwagen en een kleine vrachtwagen) en waar we dan nog ruimte genoeg hadden voor onze fietsen. Er werden twee treintjes gevormd: één met acht en een met tien ligfietsen. Daarnaast waren er weer de begeleiders op gewone fietsen om het verkeer attent te maken op ons uitzonderlijk konvooi. Zij merkten vooral het verschil in de houding van de andere weggebruikers. Zo legden we de laatste 12 km af naar de Umbrailpas, de grens met Italië hoog in de bergen. Tijdens onze tocht werden we vaak voorbijgestoken door fietsers en motorrijders. Zo'n trein is een zwaar geval. Per deelnemer mag je rekenen op 100 kg.
Het mooiste was de aankomst boven op de Stelvio. Daar stond veel volk ons op te wachten: misschien wel die passanten die benieuwd waren of we het wel zouden halen. Aan het eind deden we voor de vorm nog een spurtje tussen de twee treinen. De langste trein heeft gewonnen. Het was een echt hoogtepunt van deze editie: FENOMENAAL!!! De organisatie liep gesmeerd, niets op aan te merken. Join2Bike kent er wat van: een plezier om met hen mee te gaan!
tekst: Lieve Primo
Lees hier ook het persoonlijke verslag van Kurt (pdf).
